ظرفیت‌های قانون اساسی ایران در افزایش مشارکت شهروندان درپرتو راهبردهای حکمرانی خوب

اصل مشارکت از پذیرش این موضوع حاصل می‌شود که مردم محور توسعه می باشند. مردم نه تنها ذینفع توسعه در ابعاد گوناگون سیاسی، مدنی، اقتصادی و ... هستند بلکه ابزار و واسطه توسعه نیز می‌باشند. مشارکت یعنی این که صدای شهروندان در مراکز تصمیم‌گیری شنیده شود. مقاله پیش رو با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی در پی امکان سنجی ظرفیت های مشارکت جویانه قانون اساسی ایران و دستورات و توصیه های نظریه حکمرانی خوب برای افزایش مشارکت شهروندان می‌باشد. در واقع قانون اساسی ایران و نظام حقوقی و سیاسی ایران با توجه به اِلمان‌ها و عناصری چون «جامعه مدنی»،«انتخابات» که حلقه واسط فی ما بین قانون اساسی ایران و توصیه‌های حکمرانی خوب می‌باشد. به نظر قابل جمع و تطبیق با موقعیت مطلوب و ایده آل حکمرانی خوب می‌باشد. در واقع توسعه جامعه مدنی می‌تواند منجر به توسعه اجتماعی و سیاسی نظام ایران و کمک به روند دموکراسی می‌گردد و انتخابات در بدو امر معیار کمی مشارکت و سپس می‌تواند به معیار کیفی مد نظر حکمرانی خوب نزدیک شود. عبور انتخابات از توجه صرف به معیارهای صرفاًٌ کمی به معیارهای کیفی می‌تواند منجر به دولت منتخب با ویژگی پاسخگویی شود که خود تحصیل حاصل از عنصری دیگر از عناصر حکمرانی خوب می‌باشد.